"Co w istocie znaczy ten tłukący się po Petersburgu major, szukający własnego nosa, który zniknął z jego twarzy i zaczął wieść nowe, lepsze życie? – kradnąc przestrzeń, którą na tym świecie miał przypisaną major i jego wielkość, miłość i osiągnięcia, które major kiedykolwiek mógł zdobyć? Nos stał się diabłem, demonem, udręczycielem. (...) Major rozbity, w udręczeniu, zbolały, poniżony i w zamęcie – rozpoznał błogosławioną figurę „marności”. Jeśli zaś tak właśnie się stało – to przecież tam gdzie rośnie niebezpieczeństwo, rośnie także „ratunek”. Rozpoznanie „marności” jest świtem".

Z listu reżysera Janusza Wiśniewskiego do aktorów