Jeszcze kilka dni temu umierałem z bólu, w domu. Ale stał się cud. Zmartwychwstałem. Po dwóch dniach. Dziś umierałem powtórnie, w Och-Teatrze. Ale ze śmiechu. Przez dwie godziny patrząc na genialną Super Star KRYSTYNĘ JANDĘ i jej Lily. 100 lat się tak nie śmiałem. Cóż to za geniusz na scenie i w życiu. Siedząca obok mnie prof. Anna Kuligowska-Korzeniewska myślała zapewne, że się zgrywam. Zalewałem się prawdziwymi łzami tak, jak prawdziwe jest życie. Krystyna Janda zachwyca prawdą przeżycia w sztuce Jacka Popplewella "Lily" ("Busybody"). W tłumaczeniu Elżbiety Woźniak, w reżyserii Krystyny Jandy z jej udziałem oraz Magdaleny Lamparskiej, Agnieszki Krukówny, Magdaleny Smalary, Mateusza Damięckiego, który wyrósł na aktora pierwszej gildy, Grzegorza Daukszewicza - cudownego i niepowtarzalnego, Mirosława Haniszewskiego i Piotra Machalicy. Na tle wspaniałej muzyki i w scenografii zmarłego Macieja Marii Putowskiego. Dziękuję też Krysiu, nie tylko za Lily, ale i za Callas, "Boską", "Białą bluzkę", "Shirley Valentine", "Danutę W." i "Zapiski z wygnania". A szczególnie za Twój silny kręgosłup, piętnujący kłamstwo, obłudę i fałsz. Organizujesz protesty kobiet. Jesteś wielka!!! Ja stary i niewiele mogę Ci pomóc, ale jestem z Tobą. Kocham Cię i dziękuję, chyląc siwą głowę przed Tobą.