Michał Zieliński przez godzinę bawi publiczność, z ogromnym talentem wcielając się w dziesiątki postaci, ujawniając ich śmiesznostki, sposoby argumentacji, miny, gesty i przyzwyczajenia. Są wśród podglądanych i parodiowanych przez Zielińskiego artyści (Fronczewski, Olbrychski), politycy (Tusk, Kaczyński), dziennikarze (Terentiew) i bohaterowie z YouTube. Zieliński, jak wyznaje, nie potrafi się powstrzymać i niemal natychmiast ulega pokusie, aby naśladować innych (nawet drób zagrodowy). Ma ogromny dar podpatrywania, dzięki któremu za pośrednictwem TVN-owskiego "Szymon Majewski show" dał się poznać milionom widzów. Ale nie ma róży bez kolców: im więcej sławy zyska parodysta, tym bardziej ucierpi (na ambicjach) aktor. Takie przynajmniej jest założenie scenariusza tego monologu, napisanego w konwencji stand-up comedy. Aktor zwierza się ze swoich rozterek człowieka owładniętego przymusem naśladowania i wcielania się w innych, co w rezultacie prowadzi do unicestwienia własnego ja i marzeń o karierze aktora dramatycznego. Dla widzów nie jest ważne, czy to problem rzeczywisty, czy tylko sceniczny, bo pretekst do zaprezentowania umiejętności aktora jest doskonały. Przy tym wszystkim Zieliński i trójka scenarzystów, która nad tym tekstem pracowała, dalecy są od szyderstwa.

To przede wszystkim żarty, niekoniecznie niewinne, ale w znakomitej części życzliwe, a w każdym razie nieprzekraczające granicy dobrego smaku.

Publiczność bawi się wyśmienicie, oczyszczający śmiech ma siłę trudną do przecenienia. Można więc wróżyć Michałowi Zielińskiemu - ku jego teatralnej rozpaczy (?) - długie powodzenie jako kameleona polskiej sceny VIP-owskiej, zaludnionej postaciami znanymi głównie z tego, że są znane.