Alicja (Aleksandra Domańska) i Alicja (Aleksandra Grzelak) to kobiety młode, niezwykle wrażliwe i delikatne. Opowiadają o swoim życiu, przez które postanowiły przejść razem. Miłość, wzajemna troska i odpowiedzialność za siebie nawzajem to wartości, którymi kierują się każdego dnia. Wiodą ciche i spokojne życie, jak same podkreślają nigdy nie okazywały sobie uczuć publicznie i nigdy nikomu nie wchodziły w drogę. Dużo zmieniło się za sprawą jednego, spontanicznego pocałunku na zakupach. Zauważyła go artystka – twórczyni sztuk teatralnych i zaproponowała współpracę. Alicje długo wahały się, jednak postanowiły stanąć na scenie i opowiedzieć o sobie. O uczuciach, emocjach, o tym, co ważne, jak i o codzienności. O sobie razem, ale i o sobie nawzajem. Wszystko po to, aby pokazać, jak wygląda ich życie, bo homoseksualna miłość nie jest w niczym gorsza od heteroseksualnej.

„Alicja♥Alicja” to przedstawienie wystawiane w warszawskim Och-Teatrze, a dokładnie w Och-Cafe. Przygotowany na tę okoliczność podest, stolik i dwa krzesła to całość scenografii. O ile na początku można pomyśleć, że jest bardzo skromna, o tyle w trakcie przedstawienia okazuje się, że zdecydowanie wystarczająca. Ascetyczna scena bardzo wzmaga siłę przekazu. Pojawiają się na niej dwie dziewczyny: początkowo stremowane i niepewne. Zdają się być zdziwione, że ich historii ktokolwiek chce słuchać. Jednak szybko przełamują barierę aktor-widz schodząc z podestu i podając przybyłym gościom rękę na powitanie. Tym samym wciągają widzów w całe przedstawienie. Znika dystans i wszelkie bariery, bowiem gest ten to zaproszenie do pełnego uczestnictwa w spektaklu, do przeżywania go wraz z aktorkami. Jednocześnie widownia ma na wyciągnięcie dłoni scenę, co potęguje poczucie intymności. W tym miejscu warto również podkreślić, że przedstawienie to zostało tak skonstruowane, że widz ma poczucie jakby uczestniczył w spotkaniu lub panelu dyskusyjnym, na którym para lesbijek opowiada o swoim życiu. Prawdziwość tego wydarzenia jest wyczuwalna od pierwszej, aż do ostatniej minuty.

Spektakl „Alicja♥Alicja” opowiada o odkrywaniu siebie i nauce życia w związku jednopłciowym. Wszak nie ma społecznych wzorców, większość z nas nie było nawet w jakikolwiek sposób informowana np. w domu rodzinnym, albo szkole, że dwie kobiety, albo dwóch mężczyzn, może stworzyć prawdziwą, kochającą się rodzinę. Związek jednopłciowy to przede wszystkim walka ze samym sobą, a następnie ze stereotypami. Alicje opowiadają o tym, jak zaczęły odkrywać swoją orientację seksualną. Jedna z nich była w związku małżeńskim, dopiero po śmierci męża zrozumiała, że nigdy tak naprawdę nie była szczęśliwa, mimo że kochała go. Być może kochała miłością przyjacielską? Być może tylko wydawało jej się, że darzyła go głębokim uczuciem? Trzeba przyznać, że twórcy tego spektaklu pozostawili widzom dużą przestrzeń do refleksji i własnych wniosków. Pojawia się w nim wiele wątków, bardzo istotnych z punktu widzenia osób homoseksualnych. W spektaklu znalazło się miejsce na motyw religijny, bowiem niektórzy geje i lesbijki są również osobami wierzącymi i poszukującymi swojego miejsca w kościele. Życie pary lesbijek zostało pokazane w sposób naprawdę szeroki. To wspólne zakupy, wręcz fanatyczne układanie poduszek na sofie, miłosne uniesienia, podróże, ale i chwile bardzo trudne, gdy jedna z nich dowiaduje się o ciężkiej chorobie. Tak, jak w życiu, splatają się wszystkie kolory tęczy, bo nigdy nic nie jest białe, albo czarne.

Ogromne brawa należą się aktorkom występującym w tym przedstawieniu. Niesamowita interakcja pomiędzy kobietami sprawia, że przekaz płynący ze sceny jest nie tylko prawdziwy, ale i bardzo emocjonalny. W spektaklu „Alicja♥Alicja” nie ma ani jednego przypadkowego gestu, ani jednego zbędnego kroku. Każdy element gry aktorskiej podkreśla siłę przekazu. Mimika twarzy, tonacja głosu- wszystko wypracowane perfekcyjnie, a nie jest to łatwe w spektaklu na dwie aktorki, pozbawionego scenografii. Trzeba podkreślić, że w „Alicji♥Alicji” zadbano absolutnie o każdy, najmniejszy element, bo nawet pojawiająca się na chwilę muzyka nie jest przypadkowa.

Lekcja otwartości, wrażliwości i prawdziwości – tak najkrócej można określić ten spektakl. Potwierdzeniem tych słów bez wątpienia są łzy pojawiające się na widowni. Naprawdę trudno przejść obok tego spektaklu obojętnie. Słowa uznania należą się reżyserce – Marii Seweryn za całą konwencję, od przestrzeni, scenografii, muzyki, tekstów, aż po dobór obsady. Aleksandra Domańska i Aleksandra Grzelak nie przypominają stereotypowych lesbijek, jakie pojawiają się w wyobraźni większości Polaków. Subtelne, delikatne, wrażliwe, a wręcz urocze. Tym samym Maria Seweryn walczy ze stereotypem i odsłania absurdalność stwierdzenia: nie wyglądają, jak lesbijki. Czy to dla osób homoseksualnych ma być komplement? Środowisko homoseksualne, tak samo, jak heteroseksualne jest naprawdę zróżnicowane. Spektakl pokazuje, że pary jednopłciowe są w społeczeństwie, żyją wśród nas. Mają marzenia, plany na przyszłość, ale i zmagają się z przeciwnościami losu. Ogromne brawa i słowa uznania za to, że warszawski Och-Teatr zdecydował się wystawić tak prawdziwe, przejmujące przedstawienie z perfekcyjnie dobraną obsadą aktorską. Polecamy absolutnie każdemu, kto jest, choć odrobinę, otwarty na drugiego człowieka. Warto poruszać tę tematykę, pokazywać w rzeczywistych barwach to, że dwie zakochane kobiety również mogą tworzyć prawdziwą rodzinę.