Spektakl „Pocztówki z Europy” (”37 postcards”) to kolejna w tym sezonie nowa propozycja warszawskiego Och-teatru. Na sztukę autorstwa znanego amerykańskiego aktora i dramaturga Michaela McKeevera zaprasza pani reżyser, Krystyna Janda wraz z całym zespołem teatru.

Do rodzinnego domu, po ośmiu latach pobytu za granicą, wraca Ivory Sutton. Dom, dawniej komfortowy, pełen stylowych drobiazgów, może z lekka zabałaganiony, lecz elegancki; zawsze czysty, pełen ciepła i zadbany, zmienił się. Pozornie wszystko jest jak dawniej, jednak inne. Nieład przekroczył granice normy, w kuchni podłoga nie lśni, na trawniku widać niepokojąco wielką dziurę, a sam budynek osiada. Pies, który rzekomo odszedł na zawsze, odnajduje się po dwóch latach, trochę zakurzony i wygłodzony. Na dodatek opłakiwana od roku 97-letnia babcia, żyje i ma się dobrze, nawet bardzo – żywo konwersuje z zalotnikiem przez telefon, pali papierosa za papierosem oraz klnie, a spokojna, zrównoważona ciotka Ester stała się prawdziwą kobietą interesu – obsługuje sex telefon dla staruszków. Co dziwne, państwo Sutton wydają się być zupełnie nieświadomi tego, co się dzieje, żyjąc w pozornej beztrosce. Do owego „domu wariatów” Ivory zaprasza swoją narzeczoną, Gillian, która poznając bliżej niecodzienną rodzinkę, z każdą chwilą utwierdza się w przekonaniu, iż powinna jak najprędzej uciekać, zanim sama zapomni jak ma na imię… . W międzyczasie na jaw wychodzą rodzinne tragedie i tajemnice, które  zupełnie zmieniają nasze spojrzenie na zachowania bohaterów… .

Przekonanie widza, iż trafił na lekki komediowy spektakl szybko mija. I chociaż śmiech do samego końca będzie mu towarzyszył, to łzy też nie będą czymś niestosownym. „Pocztówki z Europy” można bowiem określić jako gorzko – słodką komedię, z nutą melancholii, przesady, absurdu i ze sporą dawką wzruszenia. Pełna zrozumienia i ciepłego humoru dotyka tematów „niechcianych”, omijanych, mało medialnych – starości, choroby. Mówi o tolerancji, szczerości i kłamstwie z miłości. Autor nie szczędzi widzom dowcipnych, błyskotliwych dialogów, a także zaskakujących niespodzianek i gwałtownych zwrotów akcji.

Twórcy od początku prezentują publiczności ciekawy i dopracowany warsztat aktorski. Cezary Kosiński kreuje postać Ivory’ego z wyczuciem, oddając miotające bohaterem emocje zarówno z humorem, jak i z powagą, a nawet konieczną przesadą. Naturalnie dopasowuje swą grę do rozwoju wydarzeń, ukazując dojrzewanie bohatera, a ostatecznie umiejętność stawiania czoła prawdzie oraz akceptowania bliskich takimi, jakimi są. Magdalena Zawadzka, jako nieco egzaltowana, acz pełna ciepła i wdzięku pani Sutton, bawi i porusza. Wiesława Mazurkiewicz, wciąż w pełni aktorskich sił, to jedyna w swoim rodzaju ekscentryczna babcia, niedowidząca, półgłucha, ale za to wygadana. Starsza pani z charakterem – i to jakim!  Po prostu klasa sama w sobie. Dorota Pomykała, czyli ciocia Ester, również szalona (jak wszyscy pozostali), rozbrajająca bizneswoman w średnim wieku, właścicielka firmy: „sex przez telefon”, od pierwszych chwil budzi sympatię publiczności.  Maria Sewryn, w roli narzeczonej Ivory’ego, znakomicie oddaje charakter młodej dziewczyny, spragnionej miłości, bliskości, początkowo – co nie takie dziwne - przerażonej „innością” rodziny Suttonów. Leonard Pietraszak, jako pan domu, to schorowany, pogodzony z losem człowiek, spokojny, ale nie pozbawiony swych małych dziwactw i nadziei.

Wymowa spektaklu jest wyraźna - w tej niemożliwej, zwariowanej lecz sympatycznej rodzince, sprawiającej wrażenie nieco dysfunkcjonalnej, najważniejsze jest uczucie, oparcie i szacunek, jakim darzą się wzajemnie bliscy ludzie. Historia nieprawdopodobna, wzruszająca, nieco przesłodzona, jak pyszne ciastko ze zbyt dużą ilością lukru. Mimo wszystko polecam, nie tylko miłośnikom słodyczy.