Maleńczuk – bywalec wszystkich ważnych wydarzeń jazzowych, znawca gatunku i niekwestionowany koneser jazzu. W końcu postanowił sam uprawiać ten gatunek. Zdając sobie sprawę, iż jazz zabrnął w ślepą uliczkę intelektualizmu i przestał być muzyką funkcjonalną, zaproponował jazz rytmiczny nieco prymitywny (punkowy drummer!) i tak naprawdę doskonale nadający się do tańca.

Oprócz zgrabnych i rytmicznych kompozycji własnych, saksofonista (!) Maleńczuk razem ze swoim kwintetem grają nieśmiertelne utwory dancingowe takie jak: Le Grande Bouffe, Ritorno a Suriento, La Paloma, Tequilla, Un pettit Fleur, Cantare la Luna - Gato Barberiego.

Maleńczuk również i tutaj śpiewa, lecz nie jest to główna oś - osią jest funkcjonalność, użytkowość tej muzyki – coś, co jazz utracił i przestał być potrzebny. To mała obsesja muzyka, stąd nazwa "Jazz for Idiots". Winą jazzmanów jest intelektualizm i scholastyczne wyrafinowanie – skutecznie odsunęło to szeroką widownię. Tutaj tego nie ma. Jest pewien pierwotny zgrzyt i dużo rytmu i - co nie bez znaczenia – nie trzeba być koneserem a wręcz "można i trzeba być idiotą".

Tym samym Maciej Maleńczuk po raz kolejny ogłasza zwrot w muzyce, apelując: „Nie pozwalajmy sobie na dyktaturę dyletantów. Jazz dla idiotów!”