Reżyseria Rafał Sabara
Kostiumy  Beata Nyczaj

GRA ZESPÓŁ W SKŁADZIE:
Fabian Włodarek: klawisze, akordeon
Kuba Orłowski: gitara
Maciej Szczyciński: bas
Adam Szuraj: perkusja
Robert Siwak: instrumenty perkusyjne.

16 luty g.20
OCH-TEATR, ul. Grójecka 65

Na program składają się kompozycje m.in.: Jacques'a Brela, Agnieszki Osieckiej, Nicka Cave'a, Czesława Niemena. Artystka wciela się w różne role. Raz przyjmuje pozę lalki z porcelany - milknie i zastyga w bezruchu, raz psotnej dziewczynki - nogi wygina w "iksy", w oczach pojawia się figlarny błysk, raz dojrzałej, zranionej kobiety - zaciska pięści, krzyczy. Ostro gestykuluje, tańczy, kołysze się, przykuca... Najpierw łzy spływają jej po policzkach, za chwilę uśmiech rozjaśnia twarz. Burza uczuć, wulkan emocji - w zależności od tego, co i dlaczego śpiewa...

Recenzje:

Edyta Jungowska „Gotujący się pies”

„...patrzyłem na to, co dzieje się na scenie, z oczami szeroko otwartymi. Ta drobna dziewczyna interpretowała znane piosenki jak nikt przed nią. Utwór „Nie opuszczaj mnie” Jacques’a Brela w jej wykonaniu stał się portretem kobiety, która robi wszystko, by zatrzymać ukochanego mężczyznę - krzyczy, błaga, płacze, śpiewa, szepcze, kusi i wyje, kiedy już nie ma wyjścia. Balladę o Mary Bellows Nicka Cave’a zaśpiewała jak song z „Rosemary’s baby”, w którym niewinny głos nucący dziecinną melodię zapowiadał horror. A wykonując „Pod papugami” z repertuaru Czesława Niemena, przekroczyła wszystkie granice. Kiedy zespół grał szybki, jazzujący kawałek, ona w poprzek muzyki powoli, sylaba po sylabie, nuta po nucie wskrzeszała znaną melodię jak dziewczyna, która w głośnym współczesnym klubie próbuje przypomnieć sobie i innym dawno zapomnianą melodię.[...] Dwa lata temu interpretacja „Nie opuszczaj mnie” wywołała skandal na konkursie piosenki aktorskiej. Wtedy aktorka nie dostała żadnej z oficjalnych nagród, prywatną nagrodę przyznała jej natomiast Ewa Demarczyk. Jeśli chcecie się przekonać za co, koniecznie obejrzyjcie „tragital”. 
ROMAN PAWŁOWSKI (Gazeta Stołeczna)

„Śpiewa niekonwencjonalnie, zaskakująco, inaczej. Szorstki, dość mocno zachrypnięty głos na niekonwencjonalność tę pracuje chyba najbardziej. Do tego dochodzi sposób, w jaki odnajduje się w scenicznej, teatralnej przestrzeni - ostro gestykuluje, tańczy, kołysze się, przykuca, zastyga w bezruchu. Najpierw łzy zpływają jej po policzkach, za chwilę śmiech rozjaśnia twarz. Burza emocji, napór uczuć - w zależności od tego, co i dlaczego śpiewa. Wszystko razem układa się w barwny muzyczny spektakl.”
SYLWIA WILCZAK (Gazeta Wielkopolska)

W sobotę w Centrum Kultury na zakończenie Festiwalu Teatrów Europy Środkowej „Sąsiedzi” wystąpiła ze swoim recitalem aktorka i piosenkarka Edyta Jungowska. Artystka ujęła publiczność swoją niezwykłą ekspresyjnością i ciepłem. Z wielką burzą emocji wykonała interpretacje piosenek Brela, Cave’a, Nalepy oraz Niemena. Jej niewątpliwy talent aktorski i charyzmatyczny, silny głos sprawił, że recital stał się niesamowitym widowiskiem. Jungowska zakończyła swój występ podwójnym bisem.
MAGDALENA KARGÓL

Edyta Jungowska jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1989). Wielką rolę w procesie jej aktorskiego dojrzewania odegrał Adam Hanuszkiewicz. Przedstawienia, w których bierze udział wymagają od niej nie tylko talentu aktorskiego, ale również wokalnego. Jako śpiewająca aktorka została doceniona na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, gdzie w 1998 roku otrzymała Nagrodę Polsko-Niemieckiego Towarzystwa Kulturalnego "Polonica", a w 2000 roku Nagrodę Specjalna Teatru Ewy Demarczyk oraz Nagroda im. Andrzeja Waligórskiego "Andrzej 2000". W 1993 roku zadebiutowała na srebrnym ekranie rolą Konstancji Weber w „Amadeuszu” realizowanym przez Macieja Wojtyszko. Występ został zauważony, doceniony i do tej pory zaowocował ponad trzydziestoma rolami w teatrze telewizji. W telewizji występowała również w „Kabarecie Olgi Lipińskiej”. Największą popularność przyniosła jej jednak postać pielęgniarki Bożenki w serialu „Na dobre i na złe”. W kinie do tej pory mogliśmy ją oglądać między innymi w „Faustynie” (1994), „Złocie Dezerterów” (1998), „Operacji Koza” (1999) oraz „Ciele” (2003). Do udanych drugoplanowych postaci należy portret matki w dramacie „Jestem” (reż. Dorota Kędzierzawska, 2005), za który była nominowana do Polskiej Nagrody Filmowej – Orły 2006.