Kultowa powieść Jaroslava Haška o poczciwym idiocie Szwejku doczekała się licznych adaptacji, także na polskich scenach. Najnowszą wersję w warszawskim Och-Teatrze przygotował Andrzej Domalik, a w tytułową rolę wcielił się Zbigniew Zamachowski. Pusta scena, z głośników dobiega klimatyczna muzyka Mateusza Dębskiego. Aktorzy z pomocą kilku rekwizytów odgrywają kolejne epizody wojennego losu szeregowego Szwejka. Seria tragikomicznych gagów przywodzi na myśl komedię dell’arte. Zamachowski gra z lekkością i wdziękiem. Gdy niemal przypadkiem uwodzi kochankę Porucznika albo z przewrotną mądrością obnaża absurd wojennego świata – kpiąc z siebie, drwi zarazem z nas. Ale choć robi, co może, w pojedynkę nie jest w stanie udźwignąć całego spektaklu. Nabiera on rumieńców dopiero wtedy, gdy nasz bohater spotyka na scenie interesującego partnera – zapijającego kryzys egzystencjalny kapelana Katza (w tej roli znakomity Krzysztof Dracz). I pogodna opowieść o niemądrych przygodach Józefa Szwejka na chwilę staje się lekiem na głupotę i okrucieństwo świata.