Wydawałoby się, że dzielenie życia między dwiema kobietami jest czymś wyjątkowo podłym, ale nie w przypadku Johna Smitha (Rafał Rutkowski), który każdą ze swych żon traktuje równo. W kalendarzu skrupulatnie zapisuje, kiedy i dla której z nich – Mary (Maria Seweryn) czy Barbary (Monika Fronczek) – ma czas, np.: „WZB” oznacza wieczór z Barbarą, a „PZM” poranek z Mary. Zapytany, jak może ciągnąć podwójne życie, odpowiada: „przecież nie mógłbym jej (Barbarze/Mary) tego powiedzieć!”. Wymówki nie są problemem – żon nie dziwi, że John jako taksówkarz wychodzi o nietypowych porach z domu. 

Można też pokusić się o stwierdzenie, że bohater obie żony kocha, co wynika z tego, jak dramatycznie stara się, by obie się o sobie nie dowiedziały, angażując w kłamstwa i podszywanie się pod wiele osób na raz lojalnego sąsiada Stanley’a (Artur Barciś). Ich „ugotowana” sytuacja, rodzi u widza współczucie, a coraz więcej komplikacji i spirala kłamstw bawią do łez. 

Na wystawienie w  Warszawie sztuka czekała 10 lat. Krystyna Janda, która postanowiła to zmienić i udostępnić ją nowemu pokoleniu, rzeczywiście wyświadczyła widowni przysługę, bo na „Mayday” nie bez powodu mówi się – najlepsza sztuka świata, do tego z dobrą obsadą, jak to ma miejsce w Och-Teatrze, zapewnia dużą porcję rozrywki. 

Całość dopełnia podzielona na pół i utrzymana w wesołej kolorystyce scenografia z pomysłowo wplecionymi fragmentami obrazu Mondriana i piosenki Beatlesów, m.in. „Help”.