Coraz trudniej nas rozbawić. Przecież panuje takie przeświadczenie, że śmiać się nie zawsze wypada, tym bardziej na widoku publicznym. Zresztą śmieszą nas tak różne rzeczy, coraz bardziej dzielące. Jeszcze trudniej jest spojrzeć w lustro i roześmiać się na swój widok. Nie wiem do końca czy tą goryczą był podszyty śmiech niezwykle żywo reagującej publiczności warszawskiego Och Teatru. Ale to, co działo się na scenie to już co innego. Krystyna Janda jak nikt inny potrafi opowiadać w teatrze o ważnych sprawach prostych językiem… tym razem językiem farsy Marca Camolettiego. Na scenie klasyczny schemat. Mamy małżeństwo, a oni swoich kochanków. Jak to wszystko ukryć? W tym pomaga tytułowa pomoc domowa. To wszystko, co dzieje się na scenie jest niezwykle zabawne i co najistotniejsze zagrane w bardzo dobrym tempie. Ale pod tym śmiechem kryje się znacznie coś więcej, niż tylko momentami slapstickowy humor. Przy użyciu tekstu Camolettiego Janda opowiada o nas, dając nadzieję, że po każdym upadku, wstrząsie i zdradzie przychodzi pojednanie. Tylko żeby do tego doszło wystarczy się jednoczyć, czy jak to żartobliwie rzuca ze sceny… po prostu warto rozmawiać.