Świeżość. Klasa. Callas. Janda. „Maria Callas. Master Class”, to sztuka, która gości na deskach Och Teatru od września ubiegłego roku. W tym czasie, została wystawiona ponad 70 razy. Pomimo tak ogromnej ilości występów, widownia wciąż jest pełna, do ostatniego krzesła. To świadczy więcej, niż cały poniższy tekst. Sztuka obroniła się sama, wśród widzów, publiczności, warszawiaków, polaków. Przychodzą oni tłumnie, bo chcą poznać osobiście Marię Callas, primadonnę assoluta.

Pomimo, że Mistrzyni nie żyje od 1977 roku, każdy kto zawita do Och Teatru ma okazję spotkać prawdziwą Callas. Poznać jej śpiew, charakter, temperament, siłę i oddanie dla Muzyki – pisanej przez wielkie „M”.

To w końcu ona czyniła ją szczęśliwą, spełnioną. To także ona zrujnowała jej życie, to ona zabrała jej całkowicie głos – najpotężniejsze narzędzie do tworzenia sztuki.

Nazywano ją zmanierowaną; miała wielu przeciwników. Jej życie, pomimo sławy nie należało do najłatwiejszych. Skandale, nieudane małżeństwo, problemy z głosem. Pomimo tego była ikoną swojej epoki. Gdy już nie mogła śpiewać, u schyłku swojej działalności, Maria Callas oddawała się muzyce prowadząc Kursy Mistrzowskie, na których udzielała lekcji młodym adeptom sztuki śpiewu.

Na takiej lekcji właśnie znaleźliśmy się i my, widzowie Och Teatru. Poznaliśmy Mistrzynię, podglądając ją zza kulis, niejako prywatnie, odnosząc jednocześnie niezakłamane wrażenie autentyczności kolejnych scen.

„Maria Callas. Master Class”, to powrót do tego co sprawdzone, a jednocześnie zweryfikowane przez czas i kolejne doniesienia i badania nad życiorysem M. Callas.

Życiorys greckiej śpiewaczki, w sztuce Terrence’a McNally’ego i reżyserii Andrzeja Domalika oraz wspaniałej roli Krystyny Jandy, to doświadczenie warte każdej sekundy obecności i uwagi.

Trzeba zauważyć, że sztuka jest powrotem przedstawienia pt. „Lekcja Śpiewu”. Sama zaś pani Krystyna Janda zagrała w niej po raz pierwszy w Teatrze Powszechnym w 1997 roku.

Ten comeback okazał się strzałem w dziesiątkę. Pani Janda w prawie 2,5 h przedstawieniu daje popis swojego aktorstwa na najwyższym, światowym poziomie. Dialogi podszyte nutką ironii, inteligentna sztuka, przeplatana poważnymi monologami, to doznanie które daje się chłonąć wszystkimi zmysłami.

Przedstawienie, to nie tylko popis świetnej gry aktorskiej. To przede wszystkim hołd dla wielkiej śpiewaczki, która sięgnęła gwiazd największych światowych oper. Widzowie zaś razem z nią przenoszą się do Metropolitan Opera, mediolańskiej La Scali czy weneckiegoTeatro La Fenice. To jest właśnie magia teatru w wykonaniu pani Krystyny Jandy, która zabiera nas w niezwykłą podróż.

Asumptem dla refleksji widza są dwa monologi wygłaszane przez aktorkę, w całkowicie przyciemnionej sali. To one przybliżają życie prywatne śpiewaczki, to one pozwalają poznać nam ją niejako osobiście. W końcu to one zdejmują z twarzy Callas maskę i pozwalają zobaczyć ją emocjonalnie nagą, w prawdzie przed sobą i swoimi problemami.

Nie sposób nie wspomnieć o młodych, utalentowanych śpiewakach, których Andrzej Domalik zaprosił do współpracy. Agnieszka Adamczak, Marta Wągrocka, Anna Patrys, Jolanta Wagner, Rafał Bartmiński, Tadeusz Szlenkier, Mateusz Zajdel a także Mateusz Dębski i Michał Zieliński to nazwiska, które warto zapamiętać. Bez nich nie byłoby tej wspaniałej sztuki, a zmierzenie się z nawet najtrudniejszymi ariami operowymi przed Marią Callas, musi być takim samym wyróżnieniem jak gra z panią Krystyną Jandą. Ich praca uświetnia widowisko poprzez piękną muzykę i śpiew.

Jak wiadomo, Maria Callas zmarła nagle, na zawał. I gdy zadajemy sobie pytanie, czy w życiu osiągnęła wszystko, to z pewnością trzeba stwierdzić, że bardzo wiele. Pomimo jej licznych zasług oraz całkowitego poświęcenia, często nazwisko Callas jedynie obija nam się o uszy i przywołuje niejednoznaczne skojarzenia. Ta sztuka, to sposobność, aby przypomnieć sobie lub dopiero poznać tę niezwykle barwną postać. Bo, że znać jej życiorys wypada, nie ulega wątpliwości.