Gdy na wakacje niemal wszystkie teatry zamykają dla widzów swoje podwoje, pamiętajmy, że są sceny, które gościnnie prezentują swój repertuar. Do nich należą Teatr Dramatyczny i dwie sceny pod egidą Fundacji Krystyny Jandy: Polonia i Och-Teatr. To znakomita okazja, by nadrobić zaległości, a dla recenzentów – by przypomnieć przedstawienia, których premiery miały miejsce jakiś czas temu.

Należy do nich między innymi czarna komedia „Udając ofiarę" Olega i Władimira Presniakowów, gra­na w Och-Teatrze. Tak naprawdę trudno ten tekst zakwalifikować jednoznacznie do konkretnego ga­tunku. Abstrakcyjny humor i re­konstrukcja policyjnych docho­dzeń, z których niewiele wynika, sprawiają, że widz czuje się trochę bezradny. Niemniej bawi się zna­komicie. Obsada, którą dobrała reżyserująca ten spektakl Krystyna Janda, budzi na przemian śmiech i grozę.

Niektórzy widzą w tym tekście o współczesnej Rosji odniesienia do „Hamleta". Młody Wala, absolwent uniwersytetu, wybiera pracę w po­licji, udając ofiarę w czasie wizji lo­kalnych. Jest to jednak sztuka dla sztuki, bo z dochodzenia nie wy­nika w żaden sposób, by za pomocą tej dekonspiracji przybliżyć się do sprawcy zbrodni. Jest to więc praca lekka, łatwa i przyjemna. Gdzieś czai się jednak niebezpieczeństwo, przed którym przestrzega Walę Duch Ojca. Jest to więc rodzaj gro­teski, w której część jest prawdą, a część zmyśleniem.

Jedno jest pewne - we współ­czesnej Rosji każdy pracuje na niby. Jaka praca, taka płaca. Ta mizeria jest śmieszna raczej dla widzów niż dla bohaterów, którym pew­nie należałoby współczuć. Tak czy inaczej, nikt tu nie ceni życia. Ani cudzego, ani własnego. Podobne od­czucie miałam na spektaklu, któ­ry według tego tekstu wystawił przed laty Teatr Współczesny. Jak widać, lata mijają, a ta „niby-rzeczy-wistość" stoi w miejscu.

Nie będę zdradzać finału. Zachętą może być natomiast ple­jada gwiazd: Izabela Dąbrowska, znakomita, abstrakcyjna w po­myśle na swoją kreację, Elżbie­ta Jarosik, sterująca bezwzględ­nie członkami rodziny, Elżbie­ta Romanowska, Agata Sasinowska, Mirosław Kropielnicki, żałosny przedstawiciel władzy, Adam Serowaniec, lekkomyślny Wala, Michał Żurawski, Stani­sław Brudny. Skorzystajmy więc z gościnności sceny Och-Teatru, by także zadumać się nad wciąż egzotyczną rzeczywistością na­szych sąsiadów.